Aby rozpocząć zabawę należy wybrać jedno ze środowisk konstrukcyjnych. Środowisko konstrukcyjne określa ile materiałów każdego typu można wykorzystać przy budowie wieży oraz zestaw punktów stałych, w których można zaczepić odcinki. Konstrukcja składa się z odcinków, połączonych końcami. Odcinki można zaczepiać w jednym z predefiniowanych stałych punktów. Odcinki nie zaczepione w stałym punkcie ani o inne odcinki będą swobodnie spadały, napędzane grawitacją. Odcinki, których wytrzymałość zostanie wystawiona na zbyt ciężką próbę pękną. Po wykonaniu konstrukcji można przeprowadzić jej symulację. Symulacja jest automatycznie przerywana po 150 jednostkach czasu. Wysokość, jaką ma wieża w tym momencie, jest uznawana za wynik symulacji. Oczywiście im wyższa wieża tym lepiej!
Okno programu zajmuje w całości pole edycyjne wieży. Pole edycyjne wieży pokrywa siatka, której punkty oddalone są od siebie o 20 jednostek. Punkty początkowe i końcowe odcinków można umieszczać tylko w węzłach siatki. Jasne kółko, podążające za myszką oznacza położenie kursora na siatce. Obok niego znajduje się nazwa aktualnego narzędzia. Narzędzie możemy zmienić naciskając w dowolnym miejscu programu prawy przycisk myszki. Pojawia się wówczas menu kontekstowe, z którego możemy wybrać materiałów, w którym chcemy budować lub jedną z funkcji edycyjnych, takich jak usuwanie punktu, usuwanie odcinka, lub tryb łańcuchowy. W menu wyskakującym, obok każdego materiału znajdują się jego aktualna dostępna ilość oraz parametry - masa, sprężystość, odporność i maksymalna długość. Każdy wybudowany odcinek zmniejsza dostępną ilość o jeden. Po wybraniu jednego z materiałów możemy rozpocząć budowę, klikając w punkcie, który stanie się początkiem nowego odcinka. Następnie przesuwamy myszkę w inny punkt i ponownie naciskamy lewy przycisk myszy. Każdy z materiałów ma maksymalną długość - po jej przekroczeniu zniknie napis koło kursora myszy i ponowne naciśnięcie przycisku myszy nie spowoduje dodania nowego odcinka. Ponowne naciśnięcie przycisku myszki w punkcie początkowym spowoduje jego zlikwidowanie. W lewym górnym rogu ekranu znajduje się aktualna wysokość wieży. Podczas symulacji poniżej jej znajduje się pozostały czas symulacji. Symulacja może przebiegać w jednej z trzech prędkości. Symulację rozpoczynamy wybierając odpowiednią pozycję menu. Symulację można przerwać w każdym momencie, jednak ostateczną wysokością wieży jest ta, którą wieża ma po pełnych 150 jednostkach czasu. Po ich upłynięciu symulacja jest przerywana automatycznie i na ekranie jest wyświetlany wynik. Zarówno podczas edycji jak i symulacji wieży możemy oglądać ją w jednym z 4 powiększeń, możemy także przełączać pomiędzy widokiem przedstawiającym naprężenia w wieży lub użyte do budowy materiały.
Każdy dostępny materiał charakteryzuje się 4 cechami: masą, sprężystością, wytrzymałością i maksymalną długością. Masa określa ile waży odcinek o pełnej długości - więc jeżeli np. maksymalna długość materiału wynosi 100 a masa 50 to waga wykonanego z niego odcinka o długości 20 wyniesie 10 jednostek. Masa ma wpływ na przyśpieszenia odcinka (im większa tym trudniej go poruszyć) oraz siłę grawitacji, która na niego działa. Kolejną cechą jest wytrzymałość - określa ona, o ile procent odcinek wykonany z danego materiału może się wydłużyć lub skrócić zanim pęknie. Tak więc odcinek wykonany z materiału o wytrzymałości 10% i długości 100 pęknie, jeżeli zostanie rozciągnięty do długości 110 lub ściśnięty do 90. Wreszcie maksymalna długość określa jakiej długości odcinek zbudowany z danego materiału możemy położyć podczas edycji. Po zbudowaniu wieży można ja wysłać pod odpowiedni adres, aby porównać osiągnięte wyniki z dziełem innych graczy. Dodatkowo program ten istnieje także w wersji na komputery PC z systemem Windows..."
Pełna wersja gry The Tower of Babel kosztuje 10 USD. Edycja demonstracyjna jest do pobrania m.in. z PocketGear. Warto także zaznaczyć, że tytuł ten od kilku dni znajduje się na 4 miejscu na liście najlepszych nowych aplikacji portalu PocketGear.
Aplikacja ta do poprawnej pracy wymaga instalacji pakietu .NET Compact Framework. Niektóre palmtopy posiadają go standardowo w swojej pamięci ROM. Lecz jeśli program nie będzie chciał się uruchomić należy doinstalować ów pakiet. Wersja dla komputera PC także wymaga podobnego pakietu - w tym przypadku .NET Framework.
